آرایه های ادبی ( عناصر زیایی سخن فارسی )

هروقت باران بیاید، بالاخره بند خواهد آمد. هروقت ضربه می‌خورید

 بالاخره خوب می‌شوید. بعد از تاریکی همیشه روشنایی ست.

 هر روز صبح طلوع خورشید می‌خواهد همین را بگوید اما شما یادتان می ‌رود و درعوض فکر می ‌کنید که شب همیشه باقی میماند.

اما اینطور نیست. هیچ ‌چیز همیشگی نیست. پس اگر اوضاع زندگی خوب است از آن لذت ببرید چون همیشگی نیست.

 اگر اوضاع بد است، نگران نباشید چون این شرایط هم همیشه نمی ‌ماند.

به مسافران پرواز اوکراینی فکر میکنم. دقایق آخر در فرودگاه امام با فکر اینکه جستیم ! 

با فکر جنگ پشت سر، با آرزوهای خوب فردا. 

به دانشجویان پرواز اوکراینی فکر میکنم، با چمدان های پر از دعای مادرانشان... 

قلبم مچاله می شود برای شبی که از خنده رفتن تا اشک مرگ شان یک پرواز

 فاصله بود.......

هر کسی در عمیق‌ترین جای ذهنش پستویی دارد که در مواقع بحرانی به آن‌جا پناه می‌برد. آن‌جا می‌تواند بدترین احوال و سهمگین‌ترین و کمرشکن‌ترین حوادث را پشت سر بگذارد. مثل پناهگاه‌های دوران جنگ. بعد از بمباران بیرون می‌آیی. شهر سوخته، خانه‌ات خراب شده، امّا خودت زنده‌ای. دود از زنده و مُرده‌ی شهر برمی‌خیزد امّا تو فرصت داری دوباره بسازی‌اش. چرا بعضی‌ها وقتِ بمباران یادشان می‌رود بروند پناهگاه ؟!!!!!